Regen en neutralisatie in Westerhoven
Maandenlang was het kurkdroog. Maar onderweg naar het NHC-criterium in Westerhoven vallen er plots regendruppels op de voorruit. Ai! Er liggen zelfs al grote plassen. Ook in Westerhoven. Deze wedstrijd zal een waterballet worden, zoveel is duidelijk.
Regen betekent omkleden in het busje. Met een extra onderhemd, een regenstopper, een regenjack en een schaatsbroek over de benen. Meer kun je niet doen. Aan het parkoers zit Alex Bogaars te wachten, de plaatselijke favoriet. ‘Hoe gaat het, Alex?’ Hij voelt zich niet optimaal, heeft pijntjes in zijn lijf: ‘Ik ga vooral rustig mee rijden’, zegt Alex.
Vanwege de regen verkennen we maar kort. Eigenlijk te weinig voor dit technische parkoers dwars door de dorpskern. Met scherpe bochten, smalle, bolle straten, klinkers, plus een lange asfaltweg naar de finish. Alles kletsnat en spekglad. Voorzichtigheid is dus het parool.
Blinde bocht
Bij de start is iedereen al doorweekt. Voorzichtig slingert het peloton door de plassen langs de troosteloze kermis, op weg naar de onoverzichtelijke derde bocht. Vanwege een struik kun je er niet doorheen kijken. Maar alles gaat goed. Na 12 minuten is die blinde, haakse linkerbocht daar opnieuw. In een flits rolt een renner uit het rijtje naar rechts. Met een gesmoorde schreeuw belandt hij tegen een hardstenen richel. Hij blijft liggen: is het Alex? De rest rijdt door. Het duurt een paar ronden voordat ook de wedstrijd door de jury stil wordt gelegd. Om niet helemaal af te koelen blijft het peloton langzaam rondjes rijden. We zien dus goed hoe lang het duurt voordat hij op de brancard is gelegd en vertrekt in een warme ambulance. Vallen hoort bij het wielrennen, zeggen ze. Maar het blijft wreed als het gebeurt. Je kunt niet helpen, daar is de EHBO voor. Je weet hoe die ander lijdt. En je denkt: dat is mij ook ooit overkomen en kan zomaar opnieuw gebeuren.
Neutralisatie
De neutralisatie duurt meer dan een half uur. Dan wordt de wedstrijd voor 30 minuten hervat. Iedereen komt langzaam weer in zijn ritme. Langs de weg hebben bewoners tenten in hun voortuin gebouwd met geluidsinstallaties. Rond hoge tafels staan mensen te drinken en tegen elkaar te schreeuwen. Wij zien vanaf de weg alleen ruggen, geen gezichten, laat staan enige interesse. Vervreemdend. Pas bij de kermis klinkt applaus.
Na een warme douche en in droge kleren drinken we nog wat in het dorpshuis. Iemand laat een printje met de uitslag zien. Inderdaad: DNF Alex Bogaars MH3. De volgende dag laat de organisator weten ‘dat Alex in het ziekenhuis goed is nagekeken en gelukkig alleen wat zware kneuzingen heeft overgehouden aan zijn val’.
