Nieks laatste column

Bocht nummer 20

De emotie zit hoog, zo hoog dat er alleen nog maar tranen zitten. Ik kom aan bij bocht 20 van de HandbikeBattle in het mooie Kaunertall en zit er helemaal doorheen. Mijn lichaam schreeuwt om rust, mijn geest vecht tegen alle signalen die aangeven te willen stoppen. Maar nu niet meer, opgeven is nu geen optie meer. Nog 10 bochten te gaan en dan zal ik de finish bereiken, nog 10 bochten in de drukkende hitte. Nog 10 bochten vol pijn.

5 uur en 54 minuten

50 meter fietsen, stoppen, drinken en eten. 50 meter fietsen, verzuren en weer verder door die pijn. Kom op Niek - jij wilt dit zo graag, je hebt er zelf voor gekozen. En weer verder, naar de volgende bocht. Mijn lichaam schakelt over op pure wilskracht, iets waar ik niet op heb kunnen trainen. Nu begint mijn Battle pas echt. Ik sluit me af van de buitenwereld, laat mijn hartslag terugzakken naar 140, totdat het verzuringspunt weer wordt bereikt. Schuilen doen we in de schaduw, therapeuten gieten water over me om af te koelen. Eten en drinken lukt gewoon niet meer, het lichaam is op en toch wil ik verder. De bezorgde blik van de artsen neem ik nog waar, maar het doet er niet meer toe. Die finish ga ik halen. En dan ben ik plotseling bij de laatste bocht. 'Niek, nog 200 meter en dan kan je de finish zien!', roept mijn buddy Maureen.
Zij telt: 'Nog 8 slagen!! 7,6,5,4,3,2 en 1! En daar zie ik de finish liggen. Ik zie een uitzinnige menigte, hoor een harde beat. Ik bedwing tranen die door alle poriën naar buiten willen. 'Kom op Niek en nu in een ruk door', schreeuw ik tegen mijzelf. Mijn teamgenoten, mijn vader, de begeleiding en het volledige Battle-elftal staan te klappen en te schreeuwen. De laatste meters. En dan kom ik na 5 uur en 54 minuten afzien over de finish - nou ja over de finish, ik heb de kracht niet meer om te sturen en kom precies op de lijn tot stilstand.

Woh

Mijn mams die in september j.l. overleed is bij mij, ze lacht en is trots op mij, ik zie haar op een afstand naar mij kijken zoals alleen mams dat kan. Mijn vader staat op een afstand foto’s te nemen in zijn vrijwilligers t-shirt. Vroeger nam mams altijd de foto’s en de laatste keer dat paps in zo’n t-shirt stond was ergens na de Tweede Wereldoorlog. Maar hij staat daar alleen en dat doet veel pijn. Een mix van euforie, afzien, plezier, pijn, vreugde, buitenzinnigheid, trots. Knuffels, felicitaties, zoenen, lachende teamgenoten. Woh, dit heb ik dan maar mooi geflikt.
De paar deelnemers die na mij aankomen, worden net zo enthousiast onthaald en dan zit het erop. Dit was mijn Battle. De week hier in Oostenrijk heeft mij meer gebracht dan ik nu kan beseffen. Het samenzijn, het samen delen, het samen lachen, het samen huilen. Oh wat was het mooi. Bocht 20 zal nog lang in mijn geheugen blijven, want als ik daar kon doorzetten dan is de rest een makkie, toch?

Op de foto: Niek met buddy Maureen.

18-06-2013