De processie van de HandbikeBattle 2018
Uit het dal. Naar de top
Na 10 meter staat de allerlaatste deelnemer stil. Pech aan zijn e-handbike? Ik kan het hem vanuit de transportbus niet vragen. Iets hoger trapt een vrouw met knalrood hoofd tergend traag over het stijgende asfalt. Die haalt het nooit, denk je dan. Deze rijders zijn de eerste van de lange zwoegende processie van 225 deelnemers. Eén bonte Breugheliaanse optocht. Versierd met vlaggetjes en vaandels en rood-zwarte kleren.
Uitlaatgassen
Iedereen trapt in zijn eigen cadans van ritmisch draaiende armen. De bikers rijden keurig recht omhoog, de buddy’s slingeren er op hun fiets wat achteraan – of lopen. Wat een geduld moeten buddy’s hebben op deze lange mars naar de finish. Als automobilist schaam ik me dat ik er langs moet. Ik herinner me hoe kwaad ik destijds tijdens mijn eigen Battle werd van die eindeloos stinkende uitlaatgassen op neushoogte.Energiek
Na de H1- en H2-rijders passeer ik de H3-deelnemers. Hun armen draaien in een iets hoger tempo rond. En wat zijn er veel bikers in deze klasse. In het voorbijgaan kun je niet zien wie een man of een vrouw is. Ik haal H4-rijders in, die nog sneller draaien. En daar rijden de eerste kniezitters. Dat vind ik altijd een energiek gezicht. Hoe ze met hun hoofd, romp en armen zwaaien om vooruit te komen. Meestal straalt daar kracht vanuit, maar bergop lijkt het op wanhopig zwoegen. Op het oog lijken de liggers meer controle te hebben, ondanks het hoge toerental van hun armen. Liggers glijden als het ware over Moeder Aarde.Focus
Vanaf haarspelbocht nummer 29, aan de voet van de stuwdam, worden de gaten in het lint van bikers groter. Tot aan de Move Forward-post op de stuwdam rijdt hier en daar nog een biker. Ik ga langs de linkerkant van het meer naar de steile klim. Het lijkt er uitgestorven, op enkele wachtende verkeersregelaars na. Plots, vlak voor het Gepatschhaus, rijdt koploper Mitch met zijn buddy Jaap. Ik zie focus, een strakke cadans, souplesse. Wat is de eenzame fietser sterk!
Gemene slotklim
Als ik boven bij de finish de bus heb uitgeladen klinkt er gejuich op. In verte komt Mitch aan. Zijn armen malen nu wat moeizamer rond. Hij klokt 1 uur 17 af, met een enorme voorsprong. Dan rollen Chiel, Arjen en Niek binnen. Allemaal buiten adem. En Chantal. Hoe meer rijders binnenkomen, des te talrijker wordt het publiek. Rond lunchtijd strekt het onzichtbare lint zich uit tot diep onder de Ochsenalm. Steeds meer tijd kost het de finishers om de gemene slotklim te overwinnen. En toch, daar passeren de man in de e-handbike en de vrouw met het rode hoofd: ook zij hebben het gehaald.Langzaam nadert een spandoek over de volle breedte van de weg. Met in het midden een rood stipje in uitgeputte staat. Wilma stopt, kijkt omhoog en ziet een groene hemelboog. Ze verzamelt haar laatste krachten en zet nog één keer aan. Dan rijdt ook deze handbikester over de streep. Het is volbracht.
Wil je regelmatig interessant handbikenieuws ontvangen?
Laat dan hier je gegevens achter en ontvang regelmatig de Handbiken.nl Nieuwsbrief!
