Andere klasse en profbestaan zorgen voor nieuwe energie

Jennette Jansen gaat voor zevende Paralympische Spelen

Jennette Jansen (50) lijkt welhaast een zekerheidje voor de Paralympische Spelen van Tokyo in 2020. Tijdens haar vorige zes deelnames won ze medailles in drie verschillende disciplines. Toch waren er afgelopen jaren ook twijfels bij de inwoonster van Westerhaar. Ze veranderde opnieuw van discipline en werd fulltime topsporter. “Het voelt alsof ik aan mijn tweede jeugd ben begonnen.”

Eigenlijk had Jennette besloten om na de spelen van 2004 in Athene een punt achter haar topsportcarrière te zetten. Na vijf Paralympische Spelen – ze was er al bij in 1988 in Seoul – was ze klaar met het trainen, reizen en de druk die hoort bij het bestaan van een topsporter. Bovendien had ze zowel in het wheelen als het rolstoelbasketbal het maximale eruit gehaald en meerdere medailles gewonnen. Ze kocht nog wel een handbike, maar dat was alleen maar om de conditie op peil te houden. In 2013 begon ze echter opnieuw wedstrijden te rijden en in 2016 won ze brons op de Paralympische Spelen van Rio de Janeiro. “Als ik iets doe wil ik het goed doen. Dan ga ik er vol voor. Ik vind sport niet leuk als ik niet bij de beste hoor.”

Van kniezitter naar ligger

De bronzen medaille op de spelen in Brazilië zorgde ervoor dat Jennette de A-status kreeg van NOCNSF en zich fulltime op de sport kan richten. “Het voelt alsof ik aan mijn tweede jeugd begonnen ben. Voor de Spelen van Rio dacht ik echt dat het de laatste keer zou zijn, maar nu het nog maar twee jaar is klinkt het niet meer zover weg. Al kan er onderweg natuurlijk van alles gebeuren.” Daar weet Jansen zelf alles van. Noodgedwongen veranderde ze afgelopen winter klasse, van H5 naar H4. Na wheelen, rolstoelbasketbal en handbiken in een kniezitter komt ze sinds dit seizoen uit in een ligger, bij het para-cycling de H4-klasse genoemd. “Na de WK kreeg ik steeds meer last van mijn rug en bekken. Medisch gezien was het daardoor niet meer verantwoord om topsport te beoefenen in de kneebike. Daarom ben ik in de winter begonnen in een liggende positie. Liggend is de manier van kracht overbrengen heel anders dan in de kniebike, meer vanuit de armen en de schouders en minder vanuit de rug en bovenbenen wat een probleem is vanwege mijn scoliose, de aandoening aan mijn ruggenwervel.”

World Cup Oostende

Jennette zette in de winter alles op alles om zich de nieuwe houding eigen te maken en er ‘niet als een vlag bij te hangen’ zoals ze het zelf noemt. In februari ging ze er zelfs voor op trainingskamp naar Florida. Toch was ze onzeker toen ze begin mei voor het eerst aan de start stond van een Para-cycling World Cup. “Ik moest ook nog gekeurd worden. Als ze het niet zouden goedkeuren, zou alles voor niets zijn geweest. Gelukkig was het allemaal goed en op de tijdrit werd ik vierde binnen redelijke afstand van de nummer één. Ik hoefde me dus in ieder geval niet te schamen. Daardoor was de druk eraf en stond ik voor de wegrace een stuk relaxter aan de start.” Dat bleek. Jennette kwam tot haar eigen verbazing en die van haar familie als eerste over de streep. “Ik kon het bijna niet geloven. Ik was gewoon helemaal in schok. Niemand had dit verwacht.”

Fietsen in eigen achtertuin

Hoewel het WK in Maniago (Italië) in augustus haar grote doel is, wil ze zich in Emmen voor eigen publiek graag laten zien. “De world cup is praktisch in mijn eigen achtertuin. Het is extra bijzonder omdat ik vroeger als wheeler nog bij Gehandicapten Sport Club Emmen getraind heb. Mensen vragen regelmatig of ik ook wel eens in de buurt moet fietsen. In Emmen krijgen ze nu de kans om eens te komen kijken.”