Als een straaljager in de rondte
Moederziel alleen rijdt Jetze Plat zijn rondjes op de wielerbaan. 178 rondjes. Je ziet hem langs razen, je kijkt even wat rond en daar is hij alweer. 250 meter in 19 seconden! De wijzers op de klok kruipen vooruit. Jetze vliegt in 60 minuten naar een nieuw werelduurrecord.
Grijs
Zijn Wolturnus-handbike is matzwart, het glimmende shirt rond zijn forse torso stemmig grijs. Die kleuren doen denken aan een onderzeeër. Het silhouet aan een raket of een straaljager. Maar wat gebeurt daar onder die zwarte punthelm in zijn hersenpan? We weten het niet, want Jetze rijdt totaal in zichzelf gekeerd. Hij hoort niets. Hij tuurt strak voor zich uit. Gefocust op het onzichtbare brandpunt van zijn blik en de ideale lijn op de houten baan. Hij reageert ogenschijnlijk nergens op. Moederziel alleen wervelt hij rond in het tumult van de Alkmaarse wielerbaan. Wat voelt hij? Kracht? Pijn? Woede? Hoe dan ook, die cocktail van gevoelens in lijf en ziel stuwt hem onweerstaanbaar vooruit. Naar een nieuw wereldrecord van snelste handbiker in het heelal.
Solist
Vanaf de tribune gezien is zo'n werelduurrecordpoging een beetje saai. Een uur lang gebeurt er niet zoveel. In ieder geval geen flitsend spektakel, zoals anders bij het baanwielrennen. Je roept, je schreeuwt, je slaat op de boarding, maar geen reactie. Je kijkt op het rondenbord naar de cijfertjes over snelheid, hartslag en wattage. Je ziet op je horloge hoe lang Jetze nog moet. Je hoofd vult zich langzaam met een vermoeiende mix van onverstaanbare woorden en flarden muziek. En toch wil je die stoïcijnse solist geen seconde uit het oog verliezen.
Pijn
Direct na de finish met trainer Guido Vroemen (met gele schoen).
Uit het fotoarchief: In 2017 kijkt Jetze toe hoe Geert het werelduurrecord aanvalt.
Het eerste halfuur is nog het makkelijkste, had Jetze voor de start gezegd. Daarna begint de pijn. Als toeschouwer wéét je dat, maar je ziet het niet. Het rondebord vermeldt geen verzuringsgraden en pijngrenzen. Je kunt alleen machteloos meelijden met Jetze. Compassie op de tribune. De echte finale begint als Jetze na 57 minuten het wereldrecord van Geert Schipper (42 km en 165 meter) evenaart en verbreekt.
Geert Schipper ziet Jetze voorbij komen.
Hoeveel kilometers kan hij daar in drie minuten nog aan toevoegen? Op het rondeboord stijgen de snelheid, het wattage en de hartslag even. En dan knalt plots het eindschot van de jury. Het is volbracht. Jetze bolt twee ronden uit en heft de doodvermoeide armen langzaam naar de hemel.
Het applaus van de driehonderd toeschouwers is helemaal alleen voor hem. Volkomen verdiend. De tijdklok staat stil op 44 kilometer en 749 meter. Zeg maar 45 km per uur.