Handbiketocht op Mountainbike-trails. Mét e-motor.
Best spannend, zo’n eerste keer de bossen in met de Off Road Handbikeclub Nederland (OHCN). Hoe hobbelig en steil zijn de paadjes? Houden mijn armen het 2,5 uur vol? Hoe rijdt het in een handbike met elektrische motor? Ben ik een blok aan het been van de meer ervaren off road-handbikers? Een reportage.
Nijverdal, donderdag 9 februari, 11 uur. Op de parkeerplaats bij uitspanning De Wieger treffen 12 handbikers en drie buddy’s elkaar voor een toertocht. Eerst drinkt het gezelschap aan een lange tafel koffie om rustig bij te praten. Daar is straks geen tijd voor op de hobbelige bospaden!
Als wat onzekere nieuweling voel ik me gelijk welkom. Tafelgenoot Antoon legt graag uit hoe hij de ondersteuning op zijn Speedbike gebruikt. ‘Ik zet ‘m meestal in een hoge stand en combineer dat met een lichte versnelling. Heel efficiënt en comfortabel.’ Tijdens de tocht doet hij het voor op een zanderige helling: armwiekend stuift Antoon er vandoor! Ook Sebastiaan vertelt spontaan hoe hij zijn Speedbike inzet op de beboste hellingen bij zijn woonplaats. ‘We hebben op de Utrechtse Heuvelrug prachtige MTB-trails. Daar rijd ik graag, maar liefst niet alleen. Want het slingert enorm en je krijgt dikke wortels en diepe kuilen voor de wielen. Een toertocht met de OHCN is altijd veiliger, omdat je als groep rijdt. En er zijn buddy’s bij.’
Stoer
Na de koffie duiken kleurrijke Speedbikes op uit kofferbakken en busjes. Dikke noppenbanden, hoge zit, stevige kabels aan het stuur. Deze handbikeclub houdt van stoer, dat is duidelijk! Mijn leenbike zit als gegoten. Ingrid legt uit welk knopje de motor aanstuurt. Bij de start vormen alle Speedbikers een lang, kleurrijk lint. Voorop rijdt Kees, die deze tocht heeft uitgezet. Het tempo is rustig. Iedereen kan makkelijk volgen. Het eerste bospad loopt kaarsrecht naar beneden, maar is extra hobbelig door wortels en kuilen. Ik zet me schrap tussen voetsteunen en rugleuning. Stevig remmen is geboden. De schijfremmen op de drie wielen blijken absoluut geen overbodige luxe. We slaan rechtsaf een brede zandweg op met fietspad. Sommigen kiezen het asfalt, anderen het zand. Nu kun je een heel stuk lekker gassen: ondersteuning open en vliegen maar.
Hulpeloos
Bij een MTB-pad wacht Kees tot iedereen is aangesloten. Wie wil mag het fietspad volgen. Wie durft neemt het MTB-trail. Met kloppend hart volg ik de durfals. Hobbelend stuntelt mijn rechterhand met de gashendel en de rem. Wat een rotpad is dit! Buddy Mirjam Kooij rijdt op haar MTB-fiets achter me. Gelukkig maar, want op het kronkelige en super ongelijke bospad ga ik onverwacht ‘om’, zoals de clubleden dat noemen. Mijn achterwerk glijdt op de grond. Hulpeloos hang ik tussen hemel en aarde. Meteen staat Mirjam naast me. Of ik pijn heb? Nee, wel geschrokken. Ze bevrijdt me uit mijn benarde situatie: ‘Om gaan hoort erbij. Het overkomt iedere beginner’, zegt ze geruststellend. Dus ik hoor er al een beetje bij, denk ik trots.
Buddy kwijt!
Op de smallere paden kan niemand inhalen. Maar dat vindt niemand erg. Na een uur naderen we via een weiland Holten en draaien terug richting Nijverdal. Plots stopt gangmaker Kees. We zijn een buddy kwijt! Getelefoneer. Ik eet snel een boterham en informeer links en rechts hoe de armen voelen. Alles onder controle, zeggen de ervaren Speedbike-rijders. Bij mij is het vet al van de soep. Na een rechterbocht staan we oog in oog met een slingerpad omhoog. Heel steil. Kees staat boven naast zijn bike. Om de beurt nemen we een aanloopje en geven vol gas. Mijn poging strandt op enkele meters van de top. Ik kan niet meer vooruit, mijn armen zijn te slap. Kees geeft een stevige duw: ‘Ik wist dat je dit niet zou halen. Je bikemotor heeft te weinig vermogen.’ Het lag dus niet aan mijn armen….
Weidse Holterberg
Brede zandpaden voeren ons over de Holterberg. Het peloton stopt om van het weidse uitzicht te genieten. Tot hier zijn we dankzij onze Speedbike gekomen. Dat zou op pure armkracht nooit gelukt zijn. Ingrid komt langszij. Ze vertelt wat haar Speedbike voor haar betekent. ‘Ik heb vroeger veel gewandeld in de natuur. Maar dat kon ik door mijn diabetes niet meer. Nu voel ik weer die heerlijke vrijheid van vroeger.’
Na 2,5 uur zijn we terug bij uitspanning De Wieger. Het is tijd voor toiletbezoek, voor een lichte lunch. En voor gezelligheid. De OHCN heeft weer een mooi verhaal geschreven. De volgende afspraak is op 23 maart in Markelo, waar Cor en Mirjam de gidsen zijn.
Belangstelling? Meld je bij kees@rolstoelperformance.nl
