'Handbiken betekent voor mij: vrijheid, fit blijven, doelen stellen’

Roel Bruijn vertelt: 'Wielrennen is mijn sport'

Aan de vooravond van het nieuwe wegseizoen vertelt Roel Bruijn (39 jaar, klasse H5/Open) waarom hij al bijna 20 jaar een vaste waarde is in het Nederlandse handbikepeloton.

Wie kent hem niet, die rustige en goedlachse sportman in zijn Wolturnus kniezitter? Immer ijverig de rug gekromd. Bijna altijd lang present in de kopgroep. Op het recente Nederlands Kampioenschap werd zijn inzet beloond met de – veel te grote - rood-wit-blauwe kampioenstrui in de klasse H5/Open. En die trui was niet de eerste keer, maar wel lang geleden. Want ooit begon Roels sportieve carrière voortvarend. Maar ze is gefnuikt door de classificatieregels van de UCI.

Slechte knieën

‘Ik heb mijn hele leven al slechte knieën. Het kraakbeen achter mijn knieschijf is versleten’, begint hij zijn relaas. ‘Als kind kon ik niet sporten. Bij toeval ontmoette mijn vader ooit bij een stoplicht handbiker Cefas Bouman. Die tipte hem om contact op te nemen met Kees van Breukelen. Die had een rolstoelzaak en experimenteerde met handbikes. Zo kreeg ik in 1996 een handbike – met twee voorwielen – om naar school te gaan.

Geld verdienen

Rond 2000 kwam er een nieuw model op de markt om te racen: een driewielige kniezitter. In 2005 werd ik lid van het Double Performance-team van Kees en begon wedstrijden te rijden, samen met de iets jongere Jetze en Matthijs Plat, Feike Waqué en wereldkampioene Monique van der Vorst. We trokken veel naar het buitenland. Daar verdienden we aardig wat prijzengeld. In 2009 werd ik geclassificeerd in de H5. De eerste wedstrijd in Rosenau (D) ging prima en ik mocht naar het WK in Italië. Maar daar werd ik onverwacht afgekeurd, omdat mijn beperking door de UCI niet erkend werd. Van kanshebber was ik gedegradeerd tot toeschouwer. Sindsdien rijd ik in de Open klasse, die in Nederland gekoppeld is aan de H5-klasse. Ik ben blij dat ik mijn favoriete sport op deze manier kan blijven beoefenen. Het heeft me meerdere nationale titels opgeleverd. Ook de NHC heb ik vaak gewonnen. De tel ben ik kwijt.’

Gelijkmatig tempo

In 2010 ging Roel werken voor de kost. Hij is adviseur bij een ingenieursbureau in bemaling en klimaatadaptatie van woonwijken. Na een volledige werkweek is er weinig tijd om te trainen of buitenlandse koersen te rijden. Maar toch trekt Roel er wekelijks drie keer op uit om te trainen - als het tenminste niet regent. ‘Ik rijd meestal een rondje van 30 tot 45 kilometer. Liefst doe ik dat in een gelijkmatig tempo, met wat versnellingen. Ik heb geen vaste trainer en doe niet aan trainingsschema’s. Voor mij is dat goed zo. Vroeger reed ik zelf voorop, nu word ik er door de toppers na verloop van tijd vaak afgereden. Toch haal ik nog steeds voldoening uit de wedstrijdsport. Ik stel nu andere doelen: ik probeer zo lang mogelijk aan te klampen. Of niet gedubbeld te worden. Ooit wil ik een grote Cyclo rijden in de Alpen en Dolomieten. Daarvoor ga ik natuurlijk wél heel specifiek trainen.’

Prijzenkast

Ergens op zolder staat zijn prijzenkast. Met daarin de recente rood-wit-blauwe kampioenstrui. Die zal Roel in 2023 niet dragen. Waarom niet? ‘Zo ben ik niet’, zegt hij met zijn bescheiden glimlach.