'Zwaar én gaaf'

Pim, hoe was je Battle?

‘Mijn Battle ging goed. Ik ben rustig gestart en kon steeds mijn eigen tempo blijven rijden. En toch was ik bij de finish redelijk kapot, zoals je op de foto kunt zien. Dat had ook te maken met het grillige, kille en regenachtige weer. Pas aan het eind van mijn rit brak de zon door. Letterlijk en ook figuurlijk.’

Als ervaren duursporter had Pim zich in Oostenrijk gedegen voorbereid. Na aankomst in het Kaunertal was hij op zondag al tot het stuwmeer geklommen. En op maandag had hij het tweede deel naar de Ochsenalm gedaan. Dat resulteerde donderdag bij de finish in een bruto eindtijd van 3 uur en 26 minuten. ‘Ik ben echt trots dat ik deze pittige tocht in één keer heb gehaald. Want het is bijna permanent klimmen – en dat zijn we in Nederland niet gewend. Mijn hartslag was gemiddeld 139, met een maximum van 167 op de steilste stukken.’

Supportersschare

Onderweg reed Pims vader als buddy voorop, zijn moeder sloot het rijtje. Vader kon op de steile hellingen blijven fietsen, moeder niet: ’Ik denk dat zij de 10.000 stappen wel gehaald heeft’, zegt Pim lachend. Al met al vindt hij de Battle ‘een waanzinnig mooi evenement’. Tot het einde toe voelde hij zich in elke bocht gedragen door de enthousiaste supportersschare.

De ochtend na de Battle heeft Pim alweer een presentatie gegeven namens de Stichting Wintersport Gehandicapten, die ’s winters vaak in hetzelfde Kaunertal komt skiën. Pim is daar bestuurslid.

Pita, hoe was je Battle?

‘Gaaf, hartstikke mooi, ik heb genoten. Het was een voorrecht om daar te fietsen.’ Maar ook: ‘Wat was het zwaar in de regen en de wind’, zegt Pita Molenaar een dag na de Battle. In haar hoofd echoën nog de vele aanmoedigingen na. Vooral die op de moeilijkste stukken: de klim naar het stuwmeer, de eindeloos zigzaggende weg bergop richting finish: “Het is niet ver meer”. Ja, dat zal wel, had nuchtere Pita gedacht in haar handbike.

De dagen voor de start had ze moeten leren ademen in de ijle berglucht. En op woensdag, de familiedag, kreeg ze last van de zenuwen: in het hotel ging het alleen maar over de Battle. Daarom was ze ’s ochtends eerst lekker in het hotel gaan zwemmen en had ze pas ’s middags met haar man René en zoon Freek een – alcoholvrij – biertje gedronken. Ze hadden vooral over andere dingen gepraat.

Trofee

Donderdag 27 juni. Wat is dat een lange dag geweest! Toen haar buddy Mark onderweg zag hoe moeilijk ze het had, raadde hij aan om van paaltje naar paaltje te rijden. En hij beloofde haar een biertje aan de finish, met alcohol. Maar daar bovenaan stonden René en Freek en toen …. ze moet er nog van huilen. Zij gaven haar een trofee. Die krijgt thuis een plaatsje op de kast. Hoe lang ze over de Battle heeft gedaan? Geen idee. Ze was bij de laatsten. Zes uur misschien?

Straks, vóór de grote feestavond, gaat ze met haar team Tolbrug de Battle evalueren. Dat vindt Pita een fijn vooruitzicht.