‘Ik wil gewoon lekker hard fietsen’

Het minst bekende onderdeel van para-cycling is tricycling. Maar dat verandert straks in Parijs, als Marieke van Soest voor TeamNL aantreedt met haar ‘driewieler’. Ze start op 4 september in de tijdrit en op 7 september in de wegrace.

Dit worden de eerste Spelen voor Marieke van Soest: ‘Ik vind het spannend, want Parijs is iets groots. Maar toch: een wedstrijd is een wedstrijd, dus ik doe gewoon mijn uiterste best’, zegt de 37-jarige sportvrouw uit Nijkerk nuchter. Tien jaar geleden kreeg Marieke een hersenbloeding, waardoor ze halfzijdig verlamd raakte. Na een levensreddende hersenoperatie bestaat de rechterkant van haar schedel nu uit 3D-geprint materiaal. Er is meer wat niet meteen opvalt. Ogenschijnlijk trapt ze met twee benen, maar de spierkracht komt uitsluitend uit het rechterbeen. Sturen doet ze met de rechterhand, de spastische linkerhand rust op het linker handvat. En dan haar ogen: Marieke ziet maar half - alleen aan de rechterkant. Gelukkig compenseert haar goede gehoor die slechte ogen enigszins. Tijdens de tijdrit fietst een begeleider achter haar om aanwijzingen te geven. Want als ze alleen rijdt kan Marieke zo maar de verkeerde route nemen.

‘Ik train mezelf. Ik stel mijn eigen prestatiedoelen. Als ik die haal geeft dat me een enorme voldoening.’

Fietsen op de tribike geeft haar vrijheid. Ze traint elke dag. In de zomer trekt ze vanuit Nijkerk de Flevopolder in, want daar is het ruim en overzichtelijk. ‘Ik train altijd op mijn eigen manier: twee uur lang hard fietsen. Soms schakel ik een tandje lichter, daarna ga ik er weer volle bak tegenaan. In de winter rijd ik met Zwift, soms wel meerdere trainingen per dag. Daarnaast ga ik twee keer per week zwemmen.’

T1-klasse

Voor het paralympische wielrennen is ze geclassificeerd in de Vrouwen T1-klasse (tricycle 1 - voor de zwaarste handicap). Sinds 2021 rijdt ze Wereldbekerwedstrijden en WK’s. Met succes, want ze wint regelmatig. Dat Marieke nu geen regerend wereldkampioene meer is, ligt aan een ingrijpende operatie aan een vernauwde liesslagader in haar sterke been, vorige zomer. Sindsdien was ze dit jaar weer top in twee Wereldbekerwedstrijden, met winst in Oostende en Maniago.

Onbekende Chinese

Op basis van die goede uitslagen is Marieke door de bondscoach geselecteerd voor Parijs. ‘Ik maak daar de meeste kans op een medaille in de tijdrit’, verwacht ze. ‘Al kan er altijd ineens een onbekende Chinese aan de start staan die sterker is. Het paralympische wegparkoers kent twee pittige klimmetjes en dat ligt me wel. Maar dalen vind ik eng, want het zwaartepunt van mijn tribike ligt hoog en ik kan niet zien wat er links van me gebeurt. Ik mag bij de tijdrit maar één rondje van 14 km rijden en dat is kort voor een diesel als ik.’

Compensatiefactor

Ná de finish van de tijdrit tast Marieke nog even in het duister over haar klassering. Dat is vanwege de combinatie van de T1 en de T2 in hetzelfde startveld. De klasse T1 heeft een grotere handicap dan de T2. Vanwege dat nadeel wordt de finishtijd van T1-rensters gekort met een factor van 11 % ten opzichte van de tijd van T2-rijdsters. Pas na deze berekening maakt de jury de definitieve uitslag bekend en daarmee ook wie een medaille wint. Factoring heet deze compensatieregeling van de UCI: Factors.

Demarreren op de klim

In de wegwedstrijd wordt het voor Marieke nog wat ingewikkelder. Haar T1-klasse start gelijk met de sterkere T2-klasse, maar de compensatieregeling geldt niet. ‘We rijden twee ronden. Ik probeer de groep te volgen die voor de medailles gaat. Als ik er op de laatste klim nog bij zit dan moet ik vroeg demarreren, want in de afdaling verlies ik waarschijnlijk tijd op de anderen. Als iemand me in de eindsprint links inhaalt zie ik haar pas als ze vóór me rijdt en dan is het te laat. Het blijft dus spannend tot de streep.’

Vader Jan

Op 1 september komt Marieke aan in het Paralympisch dorp in Parijs, samen met haar vader Jan. Hij is officieel haar persoonlijk begeleider. Jan zorgt ervoor dat zijn dochter zonder stress kan presteren. Hij duwt haar rolstoel door de immense eetzaal, speldt op de avond voor de wedstrijd haar rugnummer op en maakt de fiets in orde. Precies zoals Marieke dat wil. Jan is ook al jaren haar vaste klankbord en de chauffeur naar haar wekelijkse groepstraining bij WV Het Stadion in Utrecht en naar wedstrijden in binnen- en buitenland. ‘Zonder mijn vader zou ik dit nooit kunnen doen’, zegt dochterlief dankbaar.

Op 4 september rijdt Marieke tussen 10.30 en 12 uur haar tijdrit. Op 7 september staat vanaf 12.50 uur haar wegrace op het programma.

Foto: Jan van Soest
Tekst: Rogier Wiercx/Handbiken.nl