Van ijsklimmer tot handbiker
Vroeger kwam Erik van der Jagt naar het Kaunertal om heel stoer bevroren watervallen te beklimmen. Nu is hij er om de HandbikeBattle te rijden. Anders - maar ook heel stoer.
In de winter van 2003 reisde Erik met klimvriend Louis naar het Kaunertal. Vlak na het tolpoortje, aan de linkerkant bij de Wolfskehre, was een hoge bevroren waterval. De twee klimmers sjouwden stijgijzers, ijsbijlen, een ijsschroef en touwen naar de voet. In opperste concentratie klommen ze urenlang langs het verticale ijs omhoog. ‘Ik hield van de spanning en de sport en van de natuur. Ik kwam op plekken waar niemand anders komt. Prachtig was dat’, mijmert hij op het terras van Haus Renate. ‘Louis en ik waren tijdens die tochten elkaars buddy, want je moest absoluut van elkaar op aan kunnen.’
Bekend terrein
Als lid van de Nederlandse Bergsportvereniging had hij van de Alpen leren houden. Hij volgde in het Ötztal klimcursussen in het Brandenburger Haus. De Weisseespitze (3518 meter) was destijds voor hem bekend terrein. Nu eet Erik ’s avonds in een hotel met die naam. Wat is er in de tussentijd met hem gebeurd? ‘In 2007 kreeg ik een doof gevoel in mijn benen. Na intensief neurologisch onderzoek bleek de diagnose: MS. Dankzij ziekteremmende medicijnen stabiliseerde zijn toestand.
'Ik ben verkocht'
Tot de hete zomer van 2018. ‘Toen werd ik zo slap dat ik aan een scootmobiel ging denken. Maar mijn vrouw Angela opperde het idee van een aankoppelhandbike met ondersteuning. En Daisy, de fysio van Revant, gaf me informatie over vastframehandbikes. Eerst heb ik er een geleend via Wings Technology van Ralf Bekers. Die beviel me zo goed, dat ik hem gekocht heb. Een recreatieve Top End Force 3. Zonder ondersteuning. Sindsdien ben ik verkocht.’
Nepal
Toen teamchef Wilbert van Team ZeeBra daarvan hoorde, nodigde hij Erik meteen uit voor de informatieavond over de Battle in november. In januari deed Erik zijn eerste inspanningstest. Hij haalde, na tien sportloze jaren, een povere score van 107 Watt. ‘Daarna ging het heel snel. In mei haalde ik al 175 Watt. Met dank aan de wintertrainingen van Team Zeebra. Zijn nieuwe ‘Louis’ is Jan Doorakkers, een oude klimvriend uit Nepal. ‘Samen beleven we veel lol. Maar Jan is ook eerlijk tegenover me. Hij ziet heel goed hoe ik me voel. Dan moedigt hij me aan, of last een korte pauze in. In mijn geliefde Kaunertal kan ik me geen betere buddy wensen.’
Blij als een kind
Toen ik vanochtend op de handbike langs de Wolfskehre kwam, voelde ik me zo blij als een kind. Ik ben weer in de Alpen, mijn favoriete plek van vroeger. En ik beweeg me hier helemaal op eigen kracht.’
