Koning Winter
De winter is voor de wielrenner, en in mijn geval als paracycler, een zeer belangrijke periode. In deze maanden wordt namelijk de basis gelegd voor het aanstaande sportseizoen.
Het is mijn eerste winter als handbiker en wat betreft het weer mag ik in mijn handjes klappen. Mijn Tacx* en Zwift** staan klaar voor de natte, gure, koude winterdagen, maar niets is heerlijker dan asfalt onder je banden te voelen. Dan kun je iedere gefietste meter genieten van een mooi en nieuw uitzicht. Er gaat écht niets boven het buiten trainen.
Maar ik vind de winter ook een mooie periode om even terug te kijken op al mijn handbike-ervaringen van het afgelopen jaar. En om te kijken naar mijn verbeterpunten. Het is vooral het moment om mijn doel voor het komende seizoen helder te krijgen en op papier te zetten. Sinds ik bij NOC-NSF het gele doordrukvelletje kreeg met de tekst: “wij zijn positief over jouw mogelijkheden om op termijn het niveau van de Nationale Selectie te halen in deze paralympische sport” heb ik eigenlijk nog maar één doel: het niveau van de Nationale Selectie bereiken.
Mijn leven staat, na een tumultueus 2019, nu opnieuw volledig op zijn kop. Fulltime werken en recreatief sporten worden omgezet naar parttime werken met ambitieuze sportdoelen. Op dit moment zit ik midden in deze overgang. Ik ben druk bezig om alternatieve inkomsten te regelen - om zo tijd vrij te krijgen om mijn grote doel te verwezenlijken. Gelukkig vallen er steeds meer zaken op hun plek en ben ik in staat om meer tijd te besteden aan het handbiken en alle bijkomende zaken.
In mijn vorige column hebben jullie al kunnen lezen dat ik niet de meest geduldige sportman ben en daarbij barst ik ook nog eens van de energie. Problemen of roadblocks, voor mij zijn dat juist dé uitdagingen en die zoek ik dan ook continu op.
Waar ik in mijn maatschappelijke carrière altijd het beste resultaat voor ogen had, is dat nu met sporten niet anders. Ik ben bereid all-in te gaan en te doen wat nodig is om het niveau van ons Oranje-peloton te halen. Het is een kwestie van continu mijn grenzen opzoeken, om ze vervolgens te verleggen.
Deze winter staat daarom vooral in het teken van calorieën tellen, eiwitten eten en drinken tot ik een ons weeg. En van handbiken. Heel veel, heel lang en vooral héél rustig handbiken. Dat laatste blijkt nog wel mijn grootste uitdaging te zijn. Rustige duurtrainingen, klaar zijn met vier uurtjes fietsen, uit de bike komen en niet eens voelen dat je iets gedaan hebt. Dát soort trainingen. Volgens mijn sportarts zijn deze sessies juist heel goed voor me, die moeten er meer komen. En volgzaam als ik ben, doe ik dit met gedoseerde discipline - lees: vaak wel en soms niet.
Ik heb ontdekt dat vier uur op de Tacx, voor me uitstarend naar de konijntjes van mijn dochter, die me op hun beurt als twee schapen nauwlettend in de gaten houden, niet bij me past. Ik woon (en ja, we zijn chauvinistisch in het prachtige Limburg) in de mooiste fietsprovincie van Nederland en dáár wil ik fietsen. Geen meter vlak, op mijn hardst en totaal leeg thuiskomend. Oh nee wacht, het moet vooral rustig met een hartslag onder de 112. Dus koning Winter, we slaan jou met je vrieskou liever een jaartje over.
* Tacx is een bekend merk fietstrainer van rollenbanken of smart-trainers.
** Zwift is een indoor cycling app, waarin je tijdens de trainingen in een virtuele wereld kunt fietsen.
Columns van Paul Ramakers
Koning Winter
