‘Ik wil de echte Battle’

De schouders voelen de ‘day after’ nog wat stram en in m’n ellebogen zeurt een pijntje. Dat krijg je als je dit seizoen voor het eerst twee uur lang stevig doorbiket. Wat dat betreft hakt de Alternatieve HandbikeBattle in Nederland er net zo in als de normale editie in Oostenrijk. Maar verder was alles anders.

Met mijn wielerclub hebben we gekozen voor een training op ons vaste wielercircuit in Utrecht. De clubleden en de Highlanders van de Hoogstraat gaan twee uur lang rondjes rijden. Daarbij gelden twee regels: iedereen moet solo biken en niemand mag vallen, want er is geen EHBO. Zelf heb ik me voorgenomen om er een stevige duurtraining van te maken. Op ons circuit heb je de keuze tussen een laag, vlak rondje of een lange ronde met klim en afdaling. Geheel in stijl van de Battle kies ik de klimvariant en een kruissnelheid die ik twee uur kan volhouden. Stilletjes hoop ik in die tijd een marathon af te leggen van 42 km. Dan presteer ik iets tastbaar.

11 uur: Strava aan en rijden maar. Ik kies mijn tempo en kijk rond. Geen burgemeester, geen juichende schoolkinderen of besneeuwde bergtoppen. Omdat ik solo rijd ben ik vooral met mezelf bezig. Het uitzicht bestaat uit weilanden met Hollandse koeien. Niks Kaunertalergletscherstrasse met koeienbellen. Van verveling kijk ik op mijn horloge. Hoelang duurt dit nog? Ik weet: 42 kilometer is 19 ronden. Maar na een paar ronden ben ik die tel al kwijt. Ik mis de borden in haarspeldbochten met oplopende cijfers tot de finish op de Ochsenalm. Mijn enige kompas is het sporthorloge en dat lijkt haast stil te staan. Elke ronde zwelt de wind aan op een vlak stuk. Dat sloopt je langzaam, maar ik mag bij niemand aan de bumper kleven. 

Soms haal ik lotgenoten in, soms word ik zelf ingehaald. Dan groeten we elkaar kort. Op zo’n moment realiseer ik me dat we samen aan dezelfde klus bezig zijn. Tevoren had ik verwacht dat ik tijdens deze 120 minuten een fijn gevoel van saamhorigheid zou krijgen. Dat ik me mentaal verbonden zou voelen met dat grote geheel van 130 medehandbikers op meerdere continenten. Er zou permanent een warme Battlevibratie door me heen gaan. Had ik verwacht. Maar nee, ik ben aards en eenzaam bezig. En mijn armen beginnen pijn te doen. Langzaam kruipen de wijzers naar het bevrijdende tijdstip. Iets voor enen luidt de trainer de bel en enkele minuten later is het volbracht. Strava geeft aan dat ik 42 kilometer heb gereden. De marathonafstand! Dat dan weer wel.

Na afloop drinken we samen koffie met een stroopwafel erbij. Dat is gezellig. Maar dat warme gevoel van saamhorigheid krijg ik pas uren later, als ik thuis in alle rust meer dan honderd Stravaberichten op het schermpje zie verschijnen met foto’s en kaartjes. Kijk, een aankoppelhandbiker, buddy’s op de fiets, een eenzame ligger op een fietspad. Nee maar: die Amerikanen rijden in het donker! De diverse landkaartjes vind ik nog leuker: o, ook in België, Frankrijk en Duitsland. Ik kan er niet genoeg van krijgen en geef iedereen royaal kudos. Later die avond zijn er weer nieuwe Stravaberichten. Vanochtend blijken nobele onbekenden me te volgen op Strava. Pas nu ik al die collega’s heb gezien, voel ik me eindelijk onderdeel van de grote Battlebeweging. De echte Battle is puur goud. Deze Alternatieve was van klatergoud.