Ouwe taaie

Na het NK in Beek sta ik halfnaakt in de kleedkamer als plots de deur open zwaait. In zijn lighandbike komt een man binnenrijden. Ik herken hem meteen aan zijn kleurige jack. In de koers kroop hij traag maar gestaag tegen de steile Adsteeg omhoog. AV Caesar stond in witte letters op zijn rug. Ik heb hem nog aangemoedigd met ‘Ave Caesar’, gegroet keizer. Hij had een fietsende buddy bij zich. Nu zit deze medesporter midden in de dampende kleedkamer. Doodmoe, ijskoud en vies van de modder. Net als ik. We hebben dezelfde beproevingen doorstaan. Dat schept een band.

TI-Raleigh

We noemen onze namen. Hij heet Karel Vinke en is van 1948, een jaartje jonger dan ik. Zoiets schept een extra band. Wij waren de oudsten van het peloton en zijn na bijna twee uur gefinisht. Wij hebben de ontberingen overwonnen. Stug volgehouden, ook al ging het niet zo snel als bij de rest. Ouwe taaien dus. In de hoek staat de versleten rolstoel van Karel. Of ik die even naast z’n handbike wil zetten, zodat hij de transfer kan maken. Met pijn en moeite drukt hij zich op de rand van de rolstoel en glijdt er in. Zo, die zit. ‘Wij hebben elkaar nooit eerder gezien’, open ik. Dan begint hij zijn verhaal. ‘Ik ben in de jaren ’70 profwielrenner geweest, samen met Gerrie Knetemann. In de TI-Raleigh-ploeg van Peter Post. Vier keer heb ik aan de Ronde van Frankrijk meegedaan.’

Ravijn

Hij kijkt me met zijn rood gerande ogen aan: ‘Maar toen ik ben in een ravijn gedonderd. Tien meter lager. Mijn botten waren gebroken. Mijn heup is nooit meer goed gekomen. Fietsen ging niet meer. Sindsdien rijd ik in een rolstoel.’ Karel pakt z’n douchespullen en rolt naar de douchestoel. ‘Ik woon nu in Voerendaal en kom wekelijks hier in Beek sporten. Sinds zeven jaar doe ik aan handbiken. Ik train lange afstanden en rijd regelmatig de Cauberg op. Dit Nederlands Kampioenschap was mijn eerste handbikewedstrijd.’ Zijn buddy is intussen binnen gekomen en helpt hem verder. Ik kruip onder de heerlijk warme douche. Alle vermoeidheid spoelt door het afvoerputje.

 
Verkocht

Karels verhaal blijft door mijn hoofd spoken. Dus thuisgekomen google ik hem en vind een interview uit 2022 in het tijdschrift Wijrollen van HandicapNL. Tijdens een revalidatietraject in Hoensbroek, nu zes jaar geleden, kwam Karel in aanraking met de handbike. Hij was zoekende naar een manier om de fiets weer in zijn leven te krijgen en bij het revalidatiecentrum adviseerden ze hem de handbike. ‘’Toen ik ging zitten op de handbikefiets, was ik meteen verkocht’’, zegt Karel. Vanuit het revalidatiecentrum is Karel aan de slag gegaan met oefenen en later werden het serieuze trainingen. ‘’Het begin was moeilijk. Ik heb heel voorzichtig de training opgebouwd. Gelukkig heb ik nu sterke armen, want die heb ik wel nodig. De kracht die ik vroeger in mijn benen had, heb ik nu in mijn armen. Ik ben al gepromoveerd tot specialist in lange afstanden, van zo’n vijftig tot zestig kilometer.’’

Foto: Bert Willems