Het Spektakel van Steenwijk

Na de Tour de France zijn er de traditionele criteriums. Voor profwielrenners natuurlijk en soms ook met handbikers als support act. Zo hadden Heerlen, Surhuisterveen en Steenwijk een NHC-wedstrijd geprogrammeerd. Het leuke is, dat daar altijd veel publiek op af komt. Ik was erbij in Heerlen en in Steenwijk en heb genoten! Zo’n stratenparkoers is een echte arena: je rijdt tussen hekken. Je klieft door een zee van lawaai. En het is veilig: overal staan vrijwilligers met gele of oranje hesjes. Wie goed oplet, ziet zelfs anti-terreurhekken bij de toegangen.

Pootjes

Na het startschot – met een echt pistool – is het ieder voor zich. Op weg naar de eerste bocht voel je direct het gevaar. Links en rechts doemen wielen, cranks en uitstaande pootjes van dranghekken op. Als dat maar goed gaat! Gelukkig wel, maar er gaapt toch al een gaatje met het peloton. Gas geven dus. Met samengeknepen billen die lastige chicane aansnijden. Het voorwiel drift een beetje weg. Opnieuw het gas erop om aansluiting te vinden bij een andere achterblijver. En juist dan begint een stuk vals plat langs de kerk. Je bent alleen met jezelf en je armen lopen even vol. Maar je nadert die lotgenoot en sluit in de afdaling aan. Samen rijd je door de finishstraat. De speaker schreeuwt je naam. Ja, je telt mee in deze race! Dat voelt als mentale doping.

Annabel

In de voortuinen langs het parkoers zwelt bij elke passage het applaus aan. Inderdaad, je wordt gezien. Dus je probeert het beste uit jezelf te halen. Voor wie dan wel? Voor niemand anders dan jezelf. De hartslag is bijna maximaal. De biceps en triceps beginnen te verzuren. Nou moet je doorzetten. Op dat kantelmoment galmt de oude hit Annabel, ik kan niet zonder jou, Annabel uit de luidsprekers. Als een oorwurm blijft ‘t deuntje hangen – als muzikale energie voor de geest.

Uithijgen

Intussen rijd ik al rondenlang met die andere achterblijver. Om de beurt nemen we de kop over. Ik besef: wij gaan in ons mini-bubbeltje samen finishen. Ik ga uit van mijn eigen kracht en versnel op het valse plat. En nog eens in de afdaling. Richting eindstreep voel ik hem naast me komen. Man tegen man stormen we vooruit. Ik met 38 kilometer per uur, hij met 39. Wat is dat mooi!

Ik hijg nog een rondje uit en bedank onderweg de mannen en vrouwen met de hesjes. ‘Graag gedaan’ zeggen ze allemaal. Het genoegen is wederzijds.