Een beetje verslaafd
Vind ik het nou zo leuk om bij een clubje te horen of vind ik alle gratis kleding leuk? Ik weet het niet. Wel weet ik dat de zes verdwenen kilo’s, gecombineerd met de vers aangesterkte triceps en natuurlijk het felle oranje, er voor zorgen dat het handbiken al veel makkelijker gaat. En dat is nu juist een oppepper die ik goed kan gebruiken. De maximaaltest van afgelopen week wees uit dat mijn lichaam flink aan het opknappen is. Maar nu ik dat ook aan den lijve ervaar, kan ik niet verbloemen dat er een glimlach om mijn mond verschijnt, ondanks de zware fysieke trainingsarbeid die bij de Handbike Battle hoort.
Ik ben best wel een beetje trots op mezelf. Ondanks alle keren dat ik mij niet aan mijn dieet heb gehouden. Ondanks alle keren dat ik eigenlijk niet op hartslag heb getraind. Ondanks alle keren dat ik niet voldoende at en dronk tijdens de trainingen. En toch is het gelukt om een zichtbaar resultaat neer te zetten. Ik mag dan nog steeds als langzaamste de tijdrit op de Posbank rijden, boven kom ik wel. De keren dat mijn trainingsdiscipline wel lukt, zijn veel talrijker dan de mislukkingen en dat zorgt voor een ander leven. Letterlijk.
De transfers gaan makkelijker, de overhemden zitten ineens weer ruimer, en zelfs de niet nader te noemen ochtendperikelen gaan een stuk makkelijker na een goede training. Ik ben er zelfs een beetje verslaafd aan geraakt, aan dat fietsen. Het monotone ronddraaien van de cranks, de zon op mijn kop, het ratelen van de cassette op mijn voorwiel. Ergens kijk ik dan ook wel uit naar die hoge berg in Oostenrijk. Zwaar zal het zeker worden, maar boven kom ik. De vraag is alleen hoe…
Columns van HandbikeBattle
Het is altijd weer
Klein leed
Berglucht
Een beetje verslaafd
Niek komt zichzelf tegen