Niek komt zichzelf tegen
Pffffffffffff. Viel dat even tegen! Waarom haal ik het toch altijd in mijn hoofd om de lat voor mijzelf zo hoog te leggen dat werkelijk alle grenzen worden doorbroken? Waarom ben ik niet gewoon begonnen met een rondje om mijn huis te fietsen? Waarom niet gewacht tot de HandbikeBattle van 2014? Nee, Niek moet zo nodig half juni al tegen die stomme berg op fietsen.
Vies heuveltje
De gedachten kaatsen door mijn hoofd als ik ploeterend, kreunend en zwetend de Posbank opklim. Ik zou op 14 april wel even het rondje van 23 kilometer doen, had ik mezelf voorgenomen. Maar op dit heuveltje in Nederland kom ik mezelf vies tegen. Bah, ik vloek mezelf naar boven en neem mijzelf plechtig voor dat ik dit nooit meer ga doen!
De eerste slagen zijn het pijnlijkst. Mijn armen en nek staan in brand, terwijl ik nog maar 30 meter aan het klimmen ben. Mijn ketting vliegt er drie keer af door verkeerd schakelen, mijn zitpositie is verre van perfect (te grote tandwielen en verkeerde cranks). Dát zijn de schuldigen! Het ligt namelijk helemaal niet aan mijn te zware 95 kg, mijn T1-laesie of slechte conditie na de operatie van afgelopen jaar. Nee, het is die stomme fiets. Stiekem weet ik wel beter, stiekem weet ik dat het nog een hele toer gaat worden daar in Oostenrijk. Maar nu is het lekker om af te geven op mijn fiets.
Schreeuwende buddy
We zijn een half uurtje verder en ik trap nog steeds naar boven. Mijn humeur is er intussen niet beter op geworden. ‘Doorgaan!’, schreeuwt mijn buddy, ‘op de top mag je pas rusten.’ En dan gebeurt er iets in mij dat zegt: hoe dan ook, ik ga die top halen zonder te stoppen. Potverdorie , ik zal bovenkomen! Ik neem een drinkpauze van twee minuutjes. Mijn armen lopen weer vol en heel voorzichtig begin ik te merken dat de slagen makkelijker gaan. Alsof iets in mij heeft geaccepteerd dat het nou eenmaal gaat zoals het gaat. Ik kijk om mij heen en merk dat ik in een mooi bos rij. De zon breekt verlegen door de bomen heen. Een compleet vrouwelijk peloton in strakke pakjes verblijdt mijn humeur. De top komt in zicht!Nog even, Niek, nog even volhouden schreeuw ik tegen mijzelf. En dan ben ik boven. Wauw, wat een heerlijk gevoel om mijn verzuurde armen rust te gunnen. Wat een heerlijke prestatie. Dit smaakt naar meer. Ik word hongerig naar de HandbikeBattle in Oostenrijk. Maar nu eerst genieten op die immens grote berg van de Posbank. Koppie vol in de zon. Wat een mooie dag…
Columns van HandbikeBattle
Het is altijd weer
Klein leed
Berglucht
Een beetje verslaafd
Niek komt zichzelf tegen