Tweede training: waar ben ik aan begonnen?

We vertrekken al handbikend vanaf het hotel richting het startpunt. Ik ben me ervan bewust dat ik aan de bak moet, ik voel een gezonde spanning, heb er echt zin in.

Mijn longen zijn al iets meer gewend aan de hoogte, ik heb mijn ademhaling makkelijker onder controle. Tijdens het klimmen bekruipt dan toch het gevoel: waar ben ik aan begonnen? Dit is een training, het echte werk komt donderdag. Ik voel in mijn armen de spieren steeds meer aanspannen, het kost moeite en ik moet even een korte pauze nemen. 

Het is warm, in de schaduw even wat drinken en de armen los schudden. En dan weer verder. Dan kijk ik om mij heen en besef me: dit is toch een prachtige omgeving, jeetje minina wat mooi, de bergen zoveel groen, watervallen, in de verte bergtoppen met sneeuw erop.

Dat motiveert me om er weer voor te gaan. Ik heb een mooie cadans te pakken en geniet. Onderweg horen we dat de fakkeltocht vanwege slecht weer helaas niet door kan gaan. Alternatief is dat er een pubquiz gedaan wordt en de buddy's zijn meteen enthousiast. Wat mooi dat er meteen een plan B is.

Door enthousiasme van de buddy's lijkt het handbiken toch wat minder zwaar te gaan. Voor ik het weet zijn we op de eerste HandbikeBattle post, tevens het einde van de training van vandaag. Iedereen uit de bike in de rolstoel voor een mooie teamfoto. 

Eenmaal terug bij het hotel samen lunchen en de training evalueren, om daarna te kunnen doen wat je wil. Heerlijk douchen, bijkomen en de column schrijven. Wat prijs ik mezelf gelukkig, sporten in de buitenlucht, samen met het team, de buddy's. Knappe prestaties neerzetten waarbij we elkaar stimuleren en inspireren om er echt voor te gaan.