Niet te beschrijven

Eigenlijk is het met geen pen, tablet, laptop of waarmee dan ook te beschrijven wat voor avontuur de HandbikeBattle is.

Na het gezamenlijke ontbijt met het gehele team vanaf het hotel naar de start handbiken, een mooie warming up, even de armen losdraaien. Bij de start plaatsnemen in startvak van de H4-rijders. Dan is het wachten, totdat we mogen starten. Ik voel me goed, ben licht gespannen. 

Als het startschot klinkt, kunnen we onder luid gejuich eindelijk beginnen. Het gaat lekker. Natuurlijk is het klimmen zwaar, maar tot post 2 heb ik mezelf goed onder controle, en een mooie cadans. Als ik er even wat moeite mee heb, helpen mijn buddy's me weer in cadans te komen. 

De zon schijnt fel, ondanks mijn sportzonnebril. Het wordt me te scherp en kijk ik naar beneden, maar dat verandert meteen mijn houding. Wat heb ik vaak gehoord: gebruik je rugleuning, dat is echt wat ik nodig heb. Eenmaal weer goed tegen mijn nek/rugleuning vind ik mijn cadans weer.

Vlak voor post 3 komt de man met de hamer langs. Jeetje, wat heftig. Dat is flink 'doodgaan'. Ik zag groen en geel, bijna kotsend in de berm. Mijn buddy's hielpen met verkoeling en aanmoedigende woorden. Op post 3 moest ik echt flink bijkomen om verder te gaan. Aan stoppen denk ik niet, opgeven is geen optie. RD Mobility kwam met de auto naast me staan, ze draaiden Ramstein voor me, dat gaf me de boost om weer door te gaan.

Het is zwaar, heel zwaar, maar dan zie ik de boog. Ik ben er bijna. Wat staan er veel mensen me toe te juichen en over de finish te schreeuwen. Je ziet allemaal bekenden en onbekenden. Dat geeft zo'n kick! Terwijl je eigenlijk niet meer kan, haal je dan toch de finish. Ik krijg het finishershirt, vele felicitaties en schouderklopjes. 

Wauw, ik heb het gehaald. Dan eindelijk uit de handbike mijn rolstoel in en bijkomen om daarna mijn teamgenootje binnen te halen. En dan de ontladingen van alle handbikers, buddy's en supporters. Wat een avontuur was dat.