Het Johan Cruyff Foundation Paracycling Talent Team traint op Papendal

In april is het handbike talententeam overgegaan in het Johan Cruyff Foundation Paracycling Talent Team. Eén team, bestaande uit allemaal jonge, enthousiaste en gemotiveerde wielrenners en wielrensters, begeleidt door een heel team aan coaches van de KNWU. De een ligt in een handbike, de ander rijdt op een gewone fiets, of zit op een tandem.

Het laatste weekend van april hadden we ons eerste trainingsweekend op Papendal. De aftrap van het nieuw opgezette talententraject met als doel ons klaarstomen voor het grote werk, en misschien zelfs wel al voor Tokyo 2020. Je weet maar nooit.
 In deze column deel ik mijn ervaringen over dit weekend. Over mezelf, over mijn teamleden, en over de trainingen.

 
Eigen belevenis

Ik keek er heel erg naar uit. Ik was wel al vaker op Papendal geweest, maar dit zou het eerste echte trainingsweekend worden. Drie dagen lang trainen, eten en slapen op Papendal. Het is toch iets speciaals dat je niet snel zult vergeten. Een hele wereld gaat voor je open. Al die faciliteiten en dat op één locatie. Verder dan de sporthal, krachthonk of atletiekbaan was ik voorheen nog niet geweest. Nu maakten we dan ook eindelijk kennis met het topsportrestaurant, het hotel en de professionele begeleiding van onder andere een sportdiëtiste en fysieke trainer.
 
Ik was er eigenlijk ook wel aan toe, die professionalisering. Eindelijk kwam er een duidelijke visie vanuit de bond. Het gevoel dat wij ook meetellen, dat had ik nodig. Voorheen hadden we dan wel het handbike talententeam, maar dat was ook maar voor een jaartje. Daarna konden we het zelf weer allemaal uitzoeken. Zo kwam het in ieder geval op mij over. Maar nu met het JCF talententeam was er een duidelijk plan om ons op te leiden tot de toppers van de toekomst.
 
Tot op het bot gemotiveerd was ik dan ook voor dit weekend. Helaas was ik niet 100% fit vanwege een lichte schouderblessure, maar desondanks kan ik tevreden terugkijken op mijn eigen prestaties in dit weekend. Drie dagen lang trainen, trainen en nog eens trainen. Ik zat dan wel onder de paracetamols, maar dat doet er niet toe. Ik heb mijn kwaliteiten kunnen laten zien en ik ben er ook wel overtuigd van dat de trainers en coaches een goed beeld hebben wat ze met mij aan moeten.
 

Teamleden

Dit weekend was ook het moment om iedereen een beetje beter te leren kennen. De meesten van ons hadden elkaar pas een enkele keer gezien tijdens een trainingsdag. In het programma was daarom ook een sociale avond opgenomen, waarin we elkaar door middel van een interview beter zouden leren kennen. Dat was wel fijn, want tijdens de trainingen kon je niet echt met elkaar kletsen. Er moest natuurlijk gefietst worden. Daarnaast vindt niet elke wielrenner het even prettig als er een handbiker tussen de groep fietst, dus echt socializen zat er niet in voor mij. Best jammer want ik klets nogal graag haha.
 
Het team bestaat, zoals ik al eerder zei, uit zowel jongens en meiden. We zijn met 3 handbikers, waarvan ik de enige kniezitter ben. Carmen en Aaron zijn de liggers van het stel. Dan hebben we Sygrid en Caroline op de fiets, net als de heren Maurits, André en Stijn. En dan hebben we ook nog 2 tandemteams: Loes en Demi, en Rick en Mathijs.
 
Het is dus een mix met van alles wat, maar het klikt wel super goed. Iedereen is enorm gemotiveerd en wil het maximale uit zichzelf halen. Dat stralen we als team ook wel uit. Natuurlijk, in die 3 dagen heb je iedereen nog niet even goed kunnen leren kennen. Je gaat eigenlijk vooral om met je kamergenoot en de atleten waar je voornamelijk mee traint. Ik ben dan ook blij dat ik van iedereen de naam heb kunnen onthouden. Maar gelukkig komen er nog meer gezamenlijke wedstrijden en trainingsweekenden aan, dus voor Tokyo moeten we elkaar wel kennen. Niet alleen hoe we als persoon zijn, maar ook als topsporter, als wielrenner.
 

Interval- en sprinttraining

Een weekendje trainen in een andere omgeving dan het heuvelachtige landschap dat Zuid Limburg rijk is, was ook wel prettig moet ik zeggen. Al hebben we toch nog de nodige hoogtemeters gemaakt. We begonnen op vrijdagochtend met een intervaltraining op de Italiaanseweg in het dorpje Doorwerth. Dit was een klimmetje van 900 meter met een maximaal stijgingspercentage van 7%. Piece of cake voor deze Limburger. Enige nadeel van deze klim was wel de ondergrond. Met je handbike over klinkers rijden is niet zo heel prettig. De middagtraining was daarentegen op betere ondergrond: sprinttraining op het gladde asfalt van Papendal. Iets wat ik nog niet echt eerder had gedaan, maar wat wel naar meer smaakt. Aangezien kniezitters en liggers in het handbiken niet echt eerlijk met elkaar kunnen concurreren, mocht ik het gevecht aan gaan met de dames op de normale racefietsen. Arm power versus leg power. Ik kon het natuurlijk niet maken om van die meiden te verliezen, dus moest ik me ook aardig in het zweet werken om niet als laatste te finishen.
 

Kracht

De zaterdag begon met krachttraining onder leiding van een fysieke trainer van Papendal. Dit was een leuke training in een ontspannen sfeer. Wel weer jammer dat ik niet voluit kon trainen vanwege de schouderkwetsuur. Maar goed, deze sessie was ook vooral bedoeld om ons kennis te laten maken met een aantal oefeningen. Zelf doe ik al minimaal twee keer per week aan krachttraining, maar toch heb ik tijdens deze sessie een aantal nieuwe en nuttige oefeningen geleerd die ik ook meteen in mijn eigen trainingsschema heb opgenomen. Na de lunch stond een training naar de (voor handbikers welbekende) Posbank gepland. Eerst in een lekker tempo naar de Posbank fietsen, daar twee keer het trainingsrondje rijden, en vervolgens weer terug naar Papendal. Al met al een lekkere duurtraining van ruim 2 uur met ook weer de nodige hoogtemeters.
 

Duur

Op de zondag stond er alleen nog een lange duurtraining op de planning. Een training van minimaal 3 uur. Wauw, dat is voor mij een ultra-duurtraining! Meer dan 2,5 uur had ik voorheen niet echt getraind. Maar goed, dat vlakke landschap in de omgeving van Arnhem stelt ook niks voor he. Ik kon het tempo van de wielrenners dan ook makkelijk volgen. Echt moe was ik eerlijk gezegd ook niet na deze training. Verbrand was ik wel haha.
 
Al met al was het een super weekend. In die 3 dagen hebben we meer dan 200 kilometer gefietst, heb ik veel nieuwe mensen leren kennen en ben ik weer iets wijzer geworden over het onderhoud van de bike en in de manier waarop je het beste kunt trainen.

Op naar ons volgende gezamenlijke avontuur!
Mitch Valize
01-06-2017
Columns van MitchMatch
Corona verslaat Spelen

Corona verslaat Spelen
Ervaringen op mijn eerste WK

Ervaringen op mijn eerste WK
Ambities in 2018

Ambities in 2018
Mijn wedstrijdseizoen is begonnen!

Mijn wedstrijdseizoen is begonnen!
Het Johan Cruyff Foundation Paracycling Talent Team traint op Papendal

Het Johan Cruyff Foundation Paracycling Talent Team traint op Papendal
Mijn drive

Mijn drive