Mijn wedstrijdseizoen is begonnen!

We zitten midden in de zomer. Althans, ze noemen het zomer. Op dit moment zit ik in de auto naar de NHC wedstrijd in het Overijsselse Delden en het komt werkelijk met bakken uit de hemel vallen. Vandaag staat alweer mijn vierde wedstrijd van dit seizoen op het programma. Nou hoor ik je denken: pas de vierde wedstrijd? Ja, dit is pas mijn vierde wedstrijd van dit seizoen. Dat zijn er al drie meer dan vorig jaar, dus voor mij is het al heel wat. Zeker als je bedenkt dat ik een maand geleden nog in Oostenrijk zat voor de 5e editie van de HandbikeBattle. Een mooi moment dus om terug te kijken op de afgelopen vijf weken.
 
HandbikeBattle 2017
Mijn eerste wedstrijd van dit jaar was de HandbikeBattle. Alles, maar dan ook werkelijk alles, in het voorseizoen moest wijken voor die ene week in het Kaunertal in Oostenrijk. Geen enkele wedstrijd wilde ik vooraf rijden. Het enige wat ik gedaan heb was trainen, trainen en nog eens trainen. Hoogtemeters maken in het mooie Heuvelland van Zuid Limburg. Ik wilde vlammen daar op die Kaunertaler Gletscherstraße. En dat heb ik gedaan ook! Als eerste kwam ik na 20 km en bijna 1000 hoogtemeters over de finish in een tijd van 1 uur, 21 minuten en 29 seconden. Met deze prestatie heb ik mijzelf, familie, vrienden én trainers weer weten te verbazen. Iedereen was er overtuigd van dat ik snel boven zou zijn, maar zo snel… Nee, dat had niemand verwacht.
 
Deze week was ook buiten mijn topprestatie een unieke ervaring. De hele omgeving was in de ban van de Battle. Het leek wel alsof Nederland het Kaunertal voor een week had overgenomen. Overal waar je heen ging kwam je Nederlanders tegen. Of het nou op de top van de Kaunertaler Gletscher op 3100 meter hoogte was, of tijdens een trainingsrondje om het stuwmeer. De sfeer in het hotel was ook echt super. Vooral de laatste avonden zullen me altijd bijblijven. En dan de battledag zelf. Waanzinnig! Echt een kippenvelmomentje als je al die handbikers, ruim 100 in totaal, die berg ziet bedwingen. Het is echt een week om nooit te vergeten en die je zeker weten meegemaakt moet hebben. Ik ben inmiddels besmet met het “HBB-virus” en ga volgend jaar sowieso weer deelnemen!
 
World Cup Emmen
De koffers waren nog niet goed en wel uitgepakt of ik kon alweer alles bij elkaar rapen voor mijn volgende avontuur: de UCI World Cup Paracycling in Emmen. Ik deed mee aan zowel de tijdrit en wegrit. Een echt doel had ik me voor dit weekend niet gesteld. Ik had immers een week van te voren mijn piekmoment gehad bij de battle, maar het zou leuk zijn als ik niet als laatste zou finishen. En dan werd nog een hele klus, want het parcours was totaal niet mijn ding. Alles vlak, twee lange rechte stukken en heel veel wind. Dit was echt de hel voor mij. En dan te bedenken dat volgend jaar hier weer een wereldbekerwedstrijd wordt gehouden en in 2019 zelfs het WK wordt georganiseerd…
 
Maar goed, na Oostenrijk had mijn zelfvertrouwen wel een boost gekregen en dus ging ik vol goede moed het weekend in, beginnende met de tijdrit. Ik mocht als eerste starten en dat vond ik eigenlijk wel prettig. Ik had op een politiemotor na niemand voor me rijden, dus ik kon heerlijk mijn eigen tempo bepalen en lijnen uitzetten. Ik had dan wel acht hongerige concurrenten achter me aan zitten, maar dat deed me niet veel. Helemaal toen ik in de gaten kreeg dat ik uitliep op de handbiker die direct na mij gestart was. Na 17,2 km kwam ik helemaal gesloopt over de finish. Het was echt afzien. Een doodsaai parcours als je het mij vraagt en dan ook nog eens 12 km lang de wind op de kant. Maar een goed gevoel had ik er wel aan over gehouden. Als ‘rookie’ had ik een nette tijd neergezet én was ik niet laatste geworden.
 
De volgende dag stond de wegrit op de planning. Dit was een mooi moment om me te meten met een groot gedeelte van de absolute wereldtop. Tactisch had ik een aantal dingetjes afgesproken met mijn trainer en de assistent bondscoach. Het doel was proberen om zolang mogelijk met de toppers mee te kunnen rijden. Dat lukte me welgeteld vijf ronden. Toen ging Tim de Vries er vandoor en kon ik samen met een Amerikaan het tempo van de achtervolgers niet meer volgen. We probeerden het gat nog dicht te rijden, maar met tegenwind was dat niet te doen. En dus zijn we met z’n tweeën naar de finish gereden, waar ik in de sprint die Amerikaan wel nog even wist te verslaan. Al met al dus een succesvol weekend. Mijn eerste optreden op een internationaal event. Ook iets dat ik niet snel zal vergeten.
 
Europa Cup Elzach
Vergeleken met het parcours van Emmen was dat bij de Europa Cup Paracycling in het Duitse Elzach wel absoluut mijn ding. Een klimtijdrit van 10 km en een heel technisch wegparcours met veel bochten. Hier mag wat mij betreft wel een World Cup of het WK gehouden worden. Organisatorisch ook top geregeld. Kunnen andere steden, ik noem verder geen namen, nog wat van leren.
 
Ook deze keer begonnen we het weekend met de tijdrit. Voor mijn gevoel ging het heel slecht. Ik kon moeilijk in mijn ritme komen, kon mijn ademhaling moeilijk onder controle houden en had in het begin een beetje last van de wind. Het verbaasde me dan ook dat ik alsnog ruim onder mijn verwachte tijd boven bij de finish kwam. Schijnbaar had ik toch hard gereden, maar niet hard genoeg als je het mij vraagt. Johan Reekers was weer meer dan een minuut sneller, terwijl ik deze keer toch echt binnen die minuut wilde zitten.
 
Met een dubbel gevoel kwam ik dus uit die tijdrit, maar lang hadden we niet om hierover te balen, want er moest nog een wegrit gereden worden. Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Vanaf de start zat ik meteen in een kopgroep van vier, samen met Johan en nog twee Zwitsers. De eerste helft van de race reden de Zwitsers voornamelijk op kop en volgde ik rustig, maar na wat aanwijzingen en aanmoedigingen van de talentcoaches van Nederland probeerde ik halverwege toch maar eens te demarreren. Niet geschoten is altijd mis, toch? Het lukte me aardig! Op het juiste moment reed ik bij de rest weg en sloeg ik meteen een flink gat. Johan probeerde na enige tijd de oversprong naar mij maken, maar moest nog aardig doortrappen om me bij te halen. Twee rondes later zat Johan in mijn achterwiel en wilde we eigenlijk met z’n tweeën verder rijden, maar tot onze verbazing zaten de Zwitsers ook weer vlak achter ons en dus kwam de kopgroep van vier weer bij elkaar. Met nog drie rondes te gaan, moest ik nu krachten sparen voor de eindsprint. Ik was er overtuigd van dat ik zeker het podium zou halen, maar ik wilde toch echt voor de winst gaan. En dus ging ik in de laatste ronde op precies hetzelfde punt er voor een tweede keer vandoor. Johan liet het gat lopen, want we waren allebei Nederlanders, dus als er een iemand moest winnen was het een van ons. En zo kwam ik na 32 km als eerste over de finish. Mijn eerste winst in een officiële wedstrijd en het smaakt naar meer hoor!
 
De afgelopen weken waren een soort van rollercoaster voor mij. Van de ene wedstrijd meteen door naar de ander, maar ik vond het fantastisch! Ik heb het erg naar mijn zin gehad, ik heb genoten van alle wedstrijden en ik heb heel veel geleerd. Ja, aan dit wereldje kan ik wel wennen hoor. Ik heb dan ook heel veel zin in alle wedstrijden, nationaal en internationaal, die nog allemaal komen gaan. Er is nog wel werk aan de winkel, maar het gat naar de top is kleiner dan verwacht en dat stimuleert mij alleen maar meer om hard te blijven trainen op weg naar die top.
 
Mitch Valize
28-07-2017
Columns van MitchMatch
Corona verslaat Spelen

Corona verslaat Spelen
Ervaringen op mijn eerste WK

Ervaringen op mijn eerste WK
Ambities in 2018

Ambities in 2018
Mijn wedstrijdseizoen is begonnen!

Mijn wedstrijdseizoen is begonnen!
Het Johan Cruyff Foundation Paracycling Talent Team traint op Papendal

Het Johan Cruyff Foundation Paracycling Talent Team traint op Papendal
Mijn drive

Mijn drive