Corona verslaat Spelen

De vooruitzichten voor het wielerseizoen van 2020 zagen er zo veelbelovend uit. Na een winter hard trainen, zou eind maart eindelijk weer het wedstrijdseizoen beginnen. Ik had honger naar de koers. Mijn laatste wedstrijd reed ik alweer een half jaar geleden. Helaas zal ik nog wel een tijdje honger moeten lijden, want het coronavirus heeft ook de handbikewereld in z’n greep. 

De ene na de andere wedstrijd wordt afgelast. Trainingskampen en groepstrainingen zijn de komende tijd uit den boze. Zelfs Papendal, de thuisbasis van het talententeam, is hermetisch afgesloten. Het ziet er niet naar uit dat hier voorlopig verandering in komt. En dat valt me best zwaar.

Paralympische Spelen

Nog voordat het coronavirus zich in Europa had gevestigd, liep ik al een tijdje rond met een motivatieprobleem. Ik was het plezier kwijt om dagelijks te ‘moeten’ trainen. De enige reden waardoor ik - na veel tegenstribbelen - toch telkens in de handbike stapte, waren de Paralympische Spelen. Sinds ik aan handbiken doe, is het altijd mijn droom geweest om te schitteren in Tokio.

Datzelfde Tokio leek op 15 maart onhaalbaar toen de UCI bekend maakte dat het kwalificatietraject voor de Spelen per direct was stopgezet. Op dat moment hadden wij als TeamNL nog maar zes startplekken veroverd. Ik hoor bijlange na niet tot de beste zes en dus was mijn ‘Road to Tokyo’ klaar. Normaal zou je dan teleurgesteld moeten zijn na het lezen van zo’n bericht. Ik was het misschien voor één seconde, maar daarna kwam vooral de opluchting. Het trainen was geen must meer. Ik kon nu rustig gaan afbouwen.

Dat afbouwen was van korte duur. Een week later werd namelijk bekend gemaakt dat de Paralympische Spelen een jaar zijn uitgesteld. En dus is mijn ‘Road to Tokyo’ nog lang niet afgelopen. Even schakelen wel, want van ‘‘Yes, het zit erop’’ ging het naar ‘‘Shit, nu moet ik nog een jaar’’. Maar natuurlijk is dit de enig juiste beslissing met alle ellende die zich in de wereld afspeelt. Bovendien is het voor veel sporters onmogelijk geworden om zich goed voor te bereiden nu ze verplicht thuis moeten blijven en geen kwalitatief goede trainingen kunnen uitvoeren.

En toch moet ik het nog maar zien of het volgend jaar wel door kan gaan. Zolang er nog geen werkend vaccin is, zal dit virus aanwezig blijven en dus een gevaar vormen. Laten we hopen dat we voor de zomer van 2021 het virus onder controle hebben. Anders zie ik het nog wel gebeuren dat Tokio 2020/2021 in de boeken gaat als de Spelen die nooit hebben plaatsgevonden.

WK Oostende

Terwijl er al enige tijd duidelijkheid is over de Paralympische Spelen, is er nog veel onduidelijk over het WK dat over 2 maanden plaatsvindt in Oostende. Voor mij bestaat er eigenlijk geen twijfel meer, ook dit WK gaat niet door.

De UCI heeft alle wedstrijden tot 1 juni al geannuleerd. Het WK begint op 4 juni. Ga er maar niet vanuit dat na 1 juni opeens alle evenementen weer mogen plaatsvinden. Het laatste wat je in deze situatie wilt hebben is dat mensen van over de hele wereld samenkomen om gezellig een paar rondjes te fietsen. Daar zullen ze op de IC-afdeling van de ziekenhuizen niet blij van worden.

Ook verwacht ik niet dat België de zeecontainers aan de grens met Nederland tegen die tijd al heeft weggehaald en dat het internationale vliegverkeer weer is opgestart. Geen idee hoe de UCI dan denkt een WK te gaan organiseren, maar het zal dan eerder op een Belgisch kampioenschap gaan lijken in plaats van een wereldkampioenschap.

Nieuwe doelen

En dus kan er een dikke streep door mijn doelen voor 2020 en moeten we op zoek naar een nieuw doel. Maar wat? En wanneer? Als je het mij vraagt zijn we hier nog wel even zoet mee. Rutte heeft het ons al gezegd, de ‘anderhalve-meter-samenleving’ wordt voorlopig de standaard. Moet je mij eens vertellen hoe we dan moeten gaan handbiken in een peloton.

Toevallig is vandaag een nieuw onderzoek van professor aerodynamica Bert Blocken verschenen waarin staat dat je tijdens het fietsen op hoge snelheid (zoals tijdens een NHC- wedstrijd) zelfs tot wel 20 meter ruimte achter elkaar moet laten om veilig te kunnen fietsen en de kans op besmetting te minimaliseren. Op deze manier zouden we alleen nog tijdritten kunnen rijden, want daar is stayeren toch al verboden.

Ik zie het dus somber in voor de rest van dit jaar. Mijn hoop is gevestigd op de farmaceutische industrie en hun zoektocht naar een goed werkend vaccin, zodat we met een beetje geluk volgend jaar weer vol goede moed met én tegen elkaar kunnen racen.

En tot die tijd is het vooral belangrijk om fit te blijven en plezier te maken. Ga dingen doen die je leuk vindt. Uitdagingen die je altijd al een keer hebt willen doen. Ik heb me laten inspireren door Maxim Pirard en zijn ‘Ronde van Vlaanderen’, een solotocht op 4 april van 1001 kilometer langs de buitengrens van Vlaanderen. Ik ga volgende week mijn ‘Rondje Zuid-Limburg’ fietsen.

Stay safe, ride solo!