Na de winterstop

Sinds een jaar of vijf geleden ben ik, noodgedwongen, begonnen met het handbiken. Een mooi alternatief voor het wielrennen, wat ik jaren heb gedaan en waardoor ik in een rolstoel terecht kwam.

Lekker met je verstand op nul en je blik op oneindig stoempen. Maar dan moet het weer wel een beetje fatsoenlijk zijn. En met fatsoenlijk bedoel ik zo’n 20 graden, windstil en een heerlijk zonnetje. Want ik heb namelijk alleen een licentie om met mooi weer te handbiken. Tuurlijk, ik word ook wel eens overvallen door een regenbui (buienradar is ook niet meer wat het is geweest). Nat worden is niet erg, wel al die zooi die in je gezicht spettert en die je dagen nadien nog tussen je tanden hoort knarsen.

U moet weten, ik woon in een agrarisch gedeelte van ons kikkerlandje en daar rijden ze nog wel eens met een strontkar door de straten. En zo’n kar verliest nog wel eens een deel van de lading. En als jij daar dan met jouw handbike door rijdt komt die smurrie recht in je gezicht terecht. Alles behalve smakelijk. En dan ook nog de bike poetsen. Een klus die ik liever één keer per jaar in mijn agenda zet. Al met al, genoeg redenen om mijn handbike in de winter in de stalling te laten staan.

Maar nu begint het zonnetje weer te schijnen en de temperatuur weer die gewenste 20 graden aan te tikken. En dan beginnen de volgende problemen; overgewicht, gebrek aan conditie en slappe armen. Maar goed, ik heb weer een heel voorjaar en een hele zomer om mijn goddelijke lichaam in vorm te brengen. Om vervolgens in september mijn bike weer ergens in een hoekje te verstoppen. Misschien moet ik dit seizoen ook maar eens het najaar trotseren. Misschien…