Doel

Schreef ik mijn vorige artikeltje nog over mijn innerlijke choke om na de wintermaanden weer in mijn handbike te stappen. Ik kan u bij deze mededelen dat ik hem gevonden heb. Ik pak regelmatig de bike uit de stalling en rij weer mijn vertrouwde rondjes. Heerlijk om weer een soort van vrijheid te voelen en de wind in mijn, steeds spaarzamer wordende, haardos te voelen. Om nergens meer aan te denken en te genieten van de oer-Hollandse landschappen. Blik op oneindig en verstand op nul.

In de rondte

Maar toch moet ik een doel hebben om te fietsen. Doelloos een eind in de rondte fietsen is niet zo mijn dingetje. Dat had ik vroeger al niet, toen ik nog op de racefiets zat. Ik moest en zou ieder jaar, tijdens de vakantie, een berg beklimmen. En dit gevoel bekruipt mij weer. Ik moet ergens naar toe kunnen werken. In 2018 was dat de Handbikebattle. Maar ja, ik heb ondertussen de leeftijd bereikt dat ik mezelf niet meer hoef te bewijzen door, in een wedstrijd, een berg op te fietsen. Alle respect voor diegenen die het wel op kunnen brengen om die puist te bedwingen. En het is natuurlijk een onvergetelijke ervaring die ik voor geen dag had willen missen.

Kudo's

Nee, ik zoek de uitdaging iets dichter bij huis. En dan is Strava een geweldig platform en zonder abonnement nog gratis ook. Naast het veelvoud aan Kudo’s die je ontvangt van je “fietsvrienden”, zijn de diverse challenges ook een drijfveer. Zo pak ik iedere maand de uitdaging om 200 kilometer te fietsen. En zo’n stok achter de spreekwoordelijke deur helpt, althans bij mij, echt. Ik ben dan ook het type dat niet graag aan het eind van de maand ziet dat de challenge niet bereikt is. Wat dat betreft zit er dan nog wel enig competitief gedrag in mij. En da’s maar goed ook. Ik zou namelijk zo’n lamzak worden die de hele dag zit te niksen en tonnetje rond wordt. En dat wil toch niemand, vooral mijn vrouw niet.