Professional

In mijn vorige column heb ik al eens naar mijn goddelijke lichaam verwezen. Nu kost het naast heel wat kilometers trainen, ook heel veel moeite om er goed uit te zien op de handbike. En met er goed uitzien bedoel ik eigenlijk als een professional.

Misschien heb ik dat nog een beetje van mijn oude passie; het wielrennen. Daar was het uiterlijk belangrijker dan de kilometers die je maakte. Tenminste …bij mij was dat het geval. En dat is nog steeds zo. Natuurlijk moet je kilometers maken om fit te blijven. Maar ik ben ook van mening dat als je het handbiken beoefent je op zijn minst sportief en professioneel uit mag zien. Dat betekent een blitse helm, een nog blitsere zonnebril en een strak pakkie.

Nou is dat strakke pakkie zo na de wintermaanden geen probleem voor mij. De kerstkilo’s gaan er maar moeilijk af. En of dat nou komt door het vele zitten of door de leeftijd? Ik weet het niet. In ieder geval is het weer geen reden meer om als excuus te gebruik om niet te gaan handbiken. In tegendeel, het weer is zo goed dat de korte boks weer aan kan.

En daar begint het volgende probleem. Het tekort aan zonnestralen heeft er voor gezorgd dat mijn benen in- en inwit zijn. Zo wit dat als in mijn korte boksje op mijn handbike zit het tegemoet komende verkeer signalen begint te geven met het grote licht. Insecten vliegen te pletter op mijn, bijna, lichtgevende huid. En die witte stelten zorgen in ieder geval niet voor een professionele uitstraling. Een zelfbruiner op je benen smeren zorgt er voor dat je zo oranje als een wortel wordt. Nee, ik denk dat ik mijn hoop op een uiterlijk als een prof maar even opzij moet zetten en mij moet richten op een fit lichaam.

Gelukkig heb ik nog een hele zomer om daar aan te werken. Eventueel met de lange broek aan!